Za początek drogi Polski do NATO uznać należy rok 1989, od którego zaczął się w Polsce upadek komunizmu, odsunięcie PZPR od władzy i odzyskanie niepodległości. Następnym krokiem na zachód było rozwiązanie Układu Warszawskiego w marcu 1991 r. Naszą suwerenność przypieczętowało we wrześniu 1993 r. (po rozwiązaniu ZSRR w grudniu 1991 r.) wyjście ostatniego oddziału rosyjskich żołnierzy z Polski. Wszystkie kolejne rzędy III Rzeczypospolitej potwierdzały euro-atlantycki kierunek polityki zagranicznej Polski. W połowie lat 90. sprawa poszerzenia NATO stanęła na porządku dziennym także w stolicach zachodnich. W 1997 r. podczas szczytu w Madrycie Polska - obok Czech i Węgier - otrzymała zaproszenie do NATO. W 1998 r. - w dziesięć lat po przełomie politycznym w Polsce - wszystkie państwa członkowskie kolejno wyraziły zgodę na poszerzenie NATO.

12 marca 1999 r. zakończyła się droga Polski do NATO. Od tego dnia nasz kraj jest pełnoprawnym członkiem sojuszu atlantyckiego. 16 marca polska flaga została uroczyście wciągnięta na maszt przed Kwaterą Główną NATO w Brukseli.

Pięćdziesięcioletnia historia NATO sięga pierwszych lat po zakończeniu II wojny światowej, kiedy to kraje Beneluksu, Wielka Brytania i Francja, dążące do trwałej demilitaryzacji Niemiec, zawarły 4 marca 1947 r. w Brukseli sojusz, mających celu obronę przeciwko jedynemu wówczas ich wrogowi, Niemcom. Przedłużająca się jednak okupacja Europy Środkowej przez Armię Czerwoną i utrzymywanie bardzo dużych sił wojskowych uczyniły z Rosji główne zagrożenie w oczach krajów zachodnich. Przełomem było zerwanie przez Związek Radziecki w grudniu 1947 r. czterostronnych rozmów w sprawie przyszłości Niemiec i wynikająca stąd w czerwcu 1948 r. blokada Berlina. 4 kwietnia 1949 r. w Waszyngtonie 12 państw (Stany Zjednoczone, Kanada, Islandia, Wielka Brytania, Norwegia, Dania, Holandia, Belgia, Luksemburg, Francja, Portugalia, Włochy) podpisało Traktat Założycielski, zobowiązujący sojuszników do podjęcia przez nich „takich działań, jakie uznają za niezbędne". Dla europejskich sojuszników było to za mało. Szczególnie zależało im na stworzeniu zintegrowanych struktur dowodzenia, systemu planowania rozwoju sił zbrojnych i organizacji współpracy politycznej, a także na stałym stacjonowaniu na ich kontynencie znaczących wojsk amerykańskich. Natychmiast po ratyfikacji przez Senat USA, 25 lipca 1949 r., traktatu o założeniu NATO Biały Dom ogłosił powołanie stałych struktur NATO i utrzymanie niektórych wojsk w Europie. W latach 1952 - 1982 Sojusz Północnoatlantycki rozszerzono o dalsze 4 państwa: Grecję i Turcję (1952), Niemcy (1955) oraz Hiszpanię (1982). Obecne rozszerzenie NATO o Polskę, Węgry i Czechy spowodowało przesunięcie się granicy bezpieczeństwa i stabilności na wschód, co stanowi szansę zarówno dla tej części Europy, która dotąd żyła w demokracji i dobrobycie, jak i tej, która została z tyłu.

Jako kraj o dużych tradycjach wojskowych Polska jest solidnym partnerem NATO. Wyrażane są opinie, że będąc pomostem między wschodem i zachodem nasz kraj odegra ważną rolę w Sojuszu, mając większe możliwości wpływu na jego politykę strategiczną. Już teraz Polska przewodzi przemianom, biorąc udział w tworzeniu polsko-niemiecko-duńskiej jednostki wojskowej, przygotowuje także z Ukrainą oraz Litwą wspólne jednostki sił pokojowych.

Jako pełnoprawny członek w Radzie NATO polska będzie teraz uczestniczyć w kształtowaniu stosunków Sojuszu z Rosją. Zasady funkcjonowania NATO gwarantują jednak, że w żadnej sprawie kluczowej dla naszego bezpieczeństwa Polska nie zostanie zmuszona do działania wbrew swojej woli. Uczestnictwo w NATO daje także Polsce możliwość szybszego rozwoju gospodarczego. Fakt, że jesteśmy już w NATO, może przyspieszyć nasze członkostwo w Unii Europejskiej.

Coins linked with an article