Tematyka monet
Łódź
Łódź to miasto wyrosłe dopiero w XIX wieku, choć ma swoje
korzenie w czasach średniowiecznych. Pierwsza wzmianka o wsi
Łodzia pochodzi z 1332 r., prawa miejskie nadał jej król Władysław
Jagiełło w 1423 r. Jednak do końca XVIII wieku Łódź była małym
miasteczkiem rolniczym. Przez niemal 400 lat żyło tutaj kilkuset
mieszkańców, utrzymujących się z rolnictwa, rzemiosła i handlu.
Dopiero w 1820 r., wraz z decyzją władz Królestwa Polskiego
o przekształceniu Łodzi w fabryczny ośrodek włókienniczy, nastąpił
dynamiczny rozwój miasta.
Do Łodzi zaczęli ściągać tkacze z Wielkopolski, Śląska, Saksonii,
Czech, Brandenburgii i Moraw, a osadnicy otrzymywali działki
budowlane i kredyty rządowe. W latach 1821–1823 władze miejskie
wytyczyły osadę sukienniczą Nowe Miasto, z centralnie położonym
rynkiem, czyli dzisiejszym placem Wolności. W latach 1824–1827
powstała kolejna osada fabryczna – Łódka, położona przy dzisiejszej
ulicy Piotrkowskiej, gdzie przy licznych strumieniach i stawach
młyńskich powstały pierwsze przędzalnie lnu i bawełny.
Od połowy XIX wieku rozpoczął się dynamiczny rozwój Łodzi, która
w ciągu kilkudziesięciu lat z małego miasteczka przeobraziła się
w przemysłową metropolię i na przełomie XIX i XX wieku liczyła
ponad 300 tysięcy mieszkańców. Początki Łodzi wielkoprzemysłowej
związane są z powstaniem wielkich manufaktur, m.in. kompleksu
fabrycznego Ludwika Geyera (Biała Fabryka), przemysłowego
imperium Karola Scheiblera czy konkurującej z nim firmy trzeciego
„króla bawełny” Izraela K. Poznańskiego, oraz wielu innych,
należących do znanych rodów fabrykanckich. Ślady ich działalności
są wciąż widoczne w pejzażu miasta, w postaci wielkich zespołów
fabrycznych, eklektycznych pałaców i secesyjnych kamienic. Jednym
z symboli potęgi przemysłowej Łodzi jest pałac Poznańskiego,
nazywany „łódzkim Luwrem”, w którym od 1975 r. eksponuje zbiory
Muzeum Miasta Łodzi.
Łódź stała się w XIX wieku przysłowiową „ziemią obiecaną” dla
przedsiębiorczych mieszkańców wielonarodowego i wielokulturowego
miasta. Do 1939 r. mieszkało tu ponad 600 tys. ludzi
– w tym 52 proc. Polaków, 33 proc. Żydów, 10 proc. Niemców oraz
mniej liczni przedstawiciele innych narodowości. Po wojnie z ponad
200-tysięcznej diaspory żydowskiej oraz 60 tysięcy obywateli
niemieckich pozostali nieliczni.
Mimo wielu kryzysów i zawirowań historycznych przez ponad
150 lat Łódź była stolicą polskiego włókiennictwa i przemysłu
tekstylnego. Najtrudniejszy okazał się jednak okres transformacji
gospodarczej na początku lat 90. XX wieku. Nie udało się obronić
przed upadkiem setek łódzkich fabryk z branży bawełnianej,
wełnianej, jedwabniczej, odzieżowej, skórzanej. Miasto w ostatnich
dekadach musiało poszukać nowej drogi rozwoju. Postawiono na
przemysł, ale innych branż: elektrotechniczny, produkcję sprzętu
AGD, usługi dla biznesu, logistykę, a także na tradycje kulturalne
i artystyczne Łodzi, zwłaszcza w dziedzinie kina (sławna filmówka)
i awangardy (Muzeum Sztuki).
Obecnie – przy wykorzystaniu nowych technologii i innowacyjnych
rozwiązań – w dawnych obiektach fabrycznych lokowane są wysokiej
klasy biurowce, powstają hotele, galerie i centra handlowe. W starej
przędzalni Scheiblera na Księżym Młynie powstały oryginalne lofty,
zaś zakłady Poznańskiego (późniejszy „Poltex”) to dziś tętniący
życiem wielki kompleks handlowo-rozrywkowy Manufaktura.
Łódź stawia na nowoczesny przemysł i kreatywność, na rozwój
branży mody, designu, sztuki, a w ciągu najbliższych lat planowana
jest inwestycja na miarę otwarcia nowego etapu historii miasta.
Budowa podziemnego dworca oraz Nowego Centrum Łodzi
z udziałem światowej sławy architektów, m.in. łodzianina
Daniela Libeskinda, to wyzwanie na miarę XXI wieku. W dawnej
elektrowni EC1 powstaje już nowoczesne muzeum nauki i techniki,
a wielopoziomowy dworzec ma być gotowy do końca 2014 r. Ponad
nim na 90 hektarach ma powstać nowe serce miasta, m.in. Rynek
Katarzyny Kobro z ulicami: Polską, Żydowską, Niemiecką i Rosyjską,
nawiązującymi do czterech przedwojennych kultur Łodzi oraz
Specjalna Strefa Sztuki.
Hanna Zdanowska
Prezydent Miasta Łodzi