Leon Biegeleisen (1885–1944) był polskim ekonomistą i nauczycielem akademickim oraz oficerem Wojska Polskiego. Studiował w Berlinie, Wiedniu oraz we Lwowie. W czasie I wojny światowej współpracował z Naczelnym Komitetem Narodowym. Po zakończeniu wojny wykładał politykę gospodarczą i ekonomię na Wolnej Wszechnicy Polskiej. Nie przeżył II wojny światowej, niemniej data i okoliczności jego śmierci nie są pewne.

Zainteresowania Biegeleisena koncentrowały się głównie wokół zagadnień związanych ze spółdzielczością, administracją oraz gospodarką komunalną. Publikował także prace dotyczące kwestii agrarnych. Jego koncepcja polityki rolnej opierała się na konieczności utrzymania dużej liczby małych, rodzinnych gospodarstw, które byłyby w stanie działać efektywniej niż duże podmioty. W przypadku produkcji przemysłowej opowiadał się jednak za aktywną polityką państwa, postulując wprowadzenie regulacji dotyczących zarówno cen, jak i skali wytwórczej. Jego stanowisko nie odbiegało zasadniczo od poglądów zwolenników gospodarki planowej i było zbliżone do koncepcji socjalistycznych.

Czerpał z dokonań szkoły historycznej, przeciwstawiając się koncepcji homo oeconomicus. Zjawiska ekonomiczne postrzegał w kontekście całości życia społecznego. Był zwolennikiem stopniowych prospołecznych reform. Wysunął przypuszczenie, że zarówno publiczne, jak i prywatne przedsiębiorstwa mogą działać równie efektywnie. Jego opus magnum Wstęp do nauki ekonomii społecznej obejmuje wiedzę z zakresu teorii poznania i metodologii nauk oraz stanowi próbę stworzenia modeli ekonomicznych.

Wśród najważniejszych dokonań Biegeleisena warto wymienić następujące prace: Teoria małej i wielkiej własności, Polityka gospodarcza Italii, Polityka gospodarczo-aprowizacyjna miast polskich oraz dwutomowy Wstęp do nauki ekonomii społecznej.

Grzegorz Jeż

Numizmaty powiązane z artykułem