Tematyka monet
Stanisław Leszczyński
Dwudziesta druga moneta serii przedstawia Stanisława I Leszczyńskiego (1677–1766), który dwukrotnie obejmował tron
polski, a ostatnie 30 lat długiego życia spędził jako książę Lotaryngii i Baru. Po wybuchu wojny północnej, gdy August II
zrzekł się korony polskiej, z woli szlachty polskiej i króla szwedzkiego 12 lipca 1704 r. Stanisław został obrany na króla
i koronowany 4 października 1705 r. Po klęsce Szwedów pod Połtawą w 1709 r. został zmuszony do emigracji, a na tron polski
powrócił August II. Po jego śmierci, w 1733 r. odbyła się w Warszawie podwójna elekcja; 12 września, podczas pierwszej
z nich, na króla został obrany Stanisław z poparciem Francji, a 5 października August III Sas z poparciem Rosji. Wybuchła
wojna sukcesyjna o tron polski, w którą były zaangażowane obce mocarstwa (co dosadnie ilustruje powiedzenie „Jedni do
Sasa, drudzy do Lasa”). W jej wyniku w styczniu 1736 r. Stanisław złożył koronę i z łaski króla francuskiego Ludwika XV
osiadł w Lotaryngii.
Na rewersie monety widnieje przeniesione z medalu popiersie króla (zapewne według obrazu Jana Bogumiła Plerscha)
w lewym profilu, z krótkimi włosami zaczesanymi do tyłu, z wąsami, w kirysie i w płaszczu z futrzanym kołnierzem spiętym
zaponą.
Na awersie monety czytamy tekst z rewersu medalu (w tłumaczeniu): Król, wyniesiony na tron podczas szwedzkich zamieszek
w Roku Pańskim 1705, ustąpił sile powracającego Augusta II. Po śmierci tegoż jednogłośnie wybrany Roku Pańskiego 1733. Ustępując
przed przemocą, na podstawie traktatu wiedeńskiego Roku Pańskiego 1736 objął we władanie Lotaryngię. Filozof, dobroczyńca,
pomny zawsze na ojczyznę, przypadkowymi płomieniami poparzony, umarł w Lunéville Roku Pańskiego 1766, w dniu 23 lutego,
mając lat 89.
Stanisław Leszczyński herbu Wieniawa był synem podskarbiego Rafała Leszczyńskiego i Anny z Jabłonowskich. Odebrał
staranne wykształcenie domowe i w gimnazjum protestanckim w Lesznie. W 1698 r. pojął za żonę Katarzynę Opalińską.
August II mianował go w 1699 r. wojewodą poznańskim. Po wkroczeniu wojsk szwedzkich do Polski Stanisław Leszczyński
przystąpił do antykrólewskiej konfederacji warszawskiej. Zawiązał sojusz z królem szwedzkim Karolem XII, który wysunął
go na kandydata do tronu polskiego, widząc jego wpływy w Wielkopolsce. Po abdykacji Augusta II obrano na króla polskiego
Stanisława Leszczyńskiego. Panował pięć bez mała lat, w czasie których trwała w Polsce wojna ze Szwedami.
Po ponownym objęciu władzy przez Augusta II Stanisław z rodziną wiódł życie tułacze, podejmując nieskuteczne próby
powrotu na tron. W latach 1714–1719 Szwedzi uczynili go panem Księstwa Dwóch Mostów (Zweibrücken), a następne lata, do
1733 r., spędził w Wissembourgu w Alzacji. W 1725 r. w Fontainebleau odbyło się wesele – król francuski Ludwik XV ożenił się
z młodszą córką Stanisława Marią. Dzięki protekcji zięcia Leszczyński w 1733 r. ponownie włożył polską koronę i ponownie,
mimo wojny zbrojnej, nie zdołał jej utrzymać. Wrócił do Francji, gdzie otrzymał w dożywocie Księstwo Lotaryngii i Baru.
Przez 30 lat panowania zyskał tam uznanie jako dobry gospodarz, mecenas sztuki i nauki. Nosił najwyższe francuskie
odznaczenie – Order Ducha Świętego. Założył uczelnie w Lunéville i Nancy (gdzie stoi jego pomnik), przyjmował u siebie
encyklopedystów, m.in. Woltera i Monteskiusza, ufundował szpital dla ubogich, tam napisał wydane anonimowo postępowe
dzieło Głos wolny wolność ubezpieczający.
Nieszczęśliwe zdarzenie zakończyło życie Stanisława Leszczyńskiego. Rewolucja zniszczyła jego nagrobek w Nancy;
szczątki przywieziono do kraju, gdzie ostatecznie w 1938 r. złożono je w katedrze wawelskiej, w krypcie Zygmuntowskiej.
Marta Męclewska